واجبی کشیدن حسین در واقعه کربلا

تشنه لب مردن امام حسین(ع) را باور کنیم یا واجبی کشیدن ایشان را ؟!

چون به حسین نزدیک شدند، فرمود که برای او سراپرده ای برافراشتند، آنگاه فرمان داد که اندازه ای مشک آوردند و در جامی بزرگ با آب در آمیختند. در این هنگام حسین به درون شد و نوره مالید و سر و تن بشست و بر سراسر پیگر نازنین گلاب افشاند و شادان و چابک و دمان و آراسته بیرون آمد. عبدالرحمن بن عبد ریه و بریر بن خضیر همدانی بر در سراپرده ایستاده و هریکی کوشیدند که پس از حسین، او به درون رود و خود را بپیراید و بیاراید. بیر به شوخیگری با عبدالرحمن پرداخت. عبدالرحمن گفت: به خدا سوگند که این نه هنگام کار یاوه است. بریر گفت: مردمان من میدانند که من در جوانی و پیری به کار یاوه گرایشی نداشته ام، ولی از آنچه بر سرمان خواهد آمد، شاد و مژده یاب هستم. به خدا میان ما با دخترکان زیبای فراخ چشم بهشتی جز همین به جای نمانده است که ایشان با شمشیرهایشان بر ما تازند و آنگاه ما یکراست به آغوش آنان بال کشیم. چون حسین بپرداخت، این دو به درون رفتند.
تاریخ کامل، نوشته عزالدین ابن اثیر، برگردان دکتر سید حسین روحانی، انتشارات اساطیر، تهران 1382،   پوشینه پنجم برگ 2235
نوره کشیدن از فرهنگ فارسی معین:

(رِ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل .) (عا.) مالیدن نوره به بدن ، واجبی کشیدن  

منبعی دیگر:

هنگامى كه روز عاشورا فرا رسید، امام حسین علیه السّلام صبح زود، دستور داد خیمه‏اى برپا كردند، و ظرف بزرگى در میان خیمه نهادند و در میان آن ظرف مشك فراوان بود، و در كنار آن (یا در داخل آن) نوره نهادند، آنگاه امام حسین علیه السّلام براى تنظیف به درون خیمه رفت.
روایت شده: بریر بن خضیر همدانى، و عبد الرّحمن بن عبد ربّه انصارى بر در خیمه ایستادند تا بعد از امام علیه السّلام براى تنظیف داخل خیمه شوند، در این هنگام بریر با عبد الرّحمن شوخى مى‏كرد و مى‏خندید.
عبد الرّحمن به او گفت: «اى بریر! آیا مى‏خندى؟ اكنون وقت خنده و شوخى نیست.» بریر جواب داد: «بستگانم مى‏دانند كه من نه در جوانى و نه در پیرى اهل شوخى و بیهوده گویى نبوده و نیستم، امّا اكنون كه شوخى كردم به خاطر شادى بسیار است كه در پیش داریم، سوگند به خدا فاصله ما با معانقه با حوریان بهشتى، جز ساعتى نیست كه ما در این ساعت با این دشمنان بجنگیم و كشته شویم.» 

غم نامه كربلا (ترجمه اللهوف على قتلى الطفوف‏)، سید على بن موسى بن طاووس (م 664 هجری)، مترجم: محمد محمدى اشتهاردى‏، تهران، نشر مطهر، چ اول‏:1377 ش‏. ص:119.